Gumagawa ng paraan si mama at papa pati ang mga kaibigan ko… pero siguro kailangan ko munang mamahinga… Tumawag nga si tatay narsing kanina, kakausapin niya daw si gen. versoza, pero umayaw ako… sabi niya wag ko na daw pairalin ang pride… hays… hindi ko na alam… bahala na si lord…
Mas okay na muna to… me, broken… shattered… watch myself dying slowly… hehe… joke… pupunta pa kong bacolod… maghahanap pa ko ng gwapo don…
mas okay nga ngayon... mas nauunawain ko yung sarili ko... mas naaalala ko yung sarili ko...
kailangan ko pa palang magkasakit ng malala para matutunan kong mahalin yung sarili ko...
not too late naman...
tumatanda na talaga ko... may sagot na nga din pala ko sa tanong namin ni chris noon--5 years from now? simple lang naman... isa lang ang sigurado... may anak na kami ni chris non... wahaha... 'di ba bongga na kong mag-ilusiyon ngayon...
joking aside... 22 ako ngayon, so 27 na ko that time... hmp... siyempre isa na kong opisyal ng pnp cabanatuan... champion sa female executive run... may pamilya na ko... may makulit na anak... mas madami na kong kayang iluto by then... ahahaha... that is one of my biggest secrets, magaling akong magluto... no doubt, im FAT... at siyempre, masayang-masaya....
March 25, 2009
March 24, 2009
MOVING ON
AYAN NA 'KO NGAYON... AS IN NGAYONG ORAS NA 'TO.. 3:15 pm...
MEDYO OKAY OKAY NA 'DI BA? HAYS... DAMING LUHA ANG INUBOS KO WEHEHE...
PERO OKAY NA DIN... SABI NGA SOME RAINS DO NOT DROWN BUT CLEANSE...
PUPUNTA SANA KONG KAMPO NGAYON SA SAN MIGUEL PERO PWEDE PALA YUNG CHARGER NI MAM LOURDES KAYA ETO NAKAPAGINTERNET NA NAMAN AKO... HEHE...
March 23, 2009
March 21, 2009
ERVIN
Hinintay kita… hoping na kahit pa’no may halaga ‘ko sa’yo kahit na bilang isang kaibigan…
Pero masyado ko lang naramdaman sa araw na ‘to that I am always unloved, unwanted and undeserving… Ang sakit-sakit isipin that I’ve been rejected by the whole world all my life…
Kahit konting space lang sana… Maramdaman ko man lang na hindi ako nag-iisa… Gusto kong maramdaman na may karamay ako ngayon… may kakampi…
Hindi na ‘ko aasa… Hindi pala talaga pwede… Ayoko na…
Hindi ko na iisiping may mundo pa… Pagod na pagod na ‘ko…
Pero masyado ko lang naramdaman sa araw na ‘to that I am always unloved, unwanted and undeserving… Ang sakit-sakit isipin that I’ve been rejected by the whole world all my life…
Kahit konting space lang sana… Maramdaman ko man lang na hindi ako nag-iisa… Gusto kong maramdaman na may karamay ako ngayon… may kakampi…
Hindi na ‘ko aasa… Hindi pala talaga pwede… Ayoko na…
Hindi ko na iisiping may mundo pa… Pagod na pagod na ‘ko…
March 17, 2009
TODAY
Ervin and Ericka...
I envy them silently...
One of the things I have missed in my life is having a KUYA...
See JB... One of the hated pupils in ACA...
But I like him... Because he likes me, too...
No wonder, we have a lot of things in common...
the difference is, he can express himself that I am always hesitant to do...
Records in Hall of Justice...
Alone... Alone... Alone...
I am closing my door to Chris not to close my world...
I am just done... Maybe in time, a door will open to me again...
DI NIYO LANG NAKIKITA... PERO DITO, SA LOOB KO, ANG DAMING BAGAY NA HINDI KO MAABOT...
KASI TAKOT AKO... KASI WALA AKONG LAKAS NG LOOB...
PERO SALAMAT... KASI NGAYONG ARAW NA 'TO, NAGAWA KONG UMIYAK NG UMIYAK DAHIL SA LAHAT...
PARA SA MGA PANGARAP KO... SA ILUSIYON... SA MGA IMPOSIBLENG BAGAY AT TAONG NANAKIT AT NANIRA SA MAGAGANDANG PANINIWALA KO...
MARAMING SALAMAT SA INYONG LAHAT...
March 15, 2009
March 13, 2009
MY TURN
Ayoko kasing lalong bumigat ang loob ko kaya I confronted our GL regarding the IPITAN ISSUE… Hindi ako matatahimik if I would just shut my mouth with all the negative things she was saying against me… Medyo na-alarma ang mga kasangga kasi they didn’t expect na gagawin ko ‘yon…
Gusto kong umiyak kanina… Kasi alam niyo nung pasukan, ni hindi marunong humawak ng lapis karamihan sa mga estudyante ko, walang marunong bumasa sa kanila… After ng flag ceremony araw-araw, inuumpisahan ko na silang turuan… Hindi ako umuupo kahit pwede naman akong maupo hanggang uwian… Sa tanghali, kahit na pagod na pagod na ‘ko, sige pa din… Kahit uwian na, nagpapabasa pa din ako ng mga bata… ‘Yung mga librong hindi dapat ipamigay, ipinamigay ko… Nagpi-print pa ‘ko ng mga pwede nilang basahin sa bahay… Hindi ko ni-limit ‘yung pwede kong gawin at ibigay para sa development nila… Wala namang nakakakita ng lahat…
Hindi ko man pinangarap talaga na maging teacher pero hindi ko binabalewala ang pagiging teacher ko... Ginagawa ko lahat para tulungan ‘yung mga bata…
Simple lang ang buhay ko… At umiikot lang sa mga bata araw-araw…
Nagalit ako kanina kasi wala naman akong pwedeng ipagmalaki sa sarili ko at sa lahat ng tao kundi ‘yung mga bagay na ginagawa ko para sa mga bata… At pakiramdam ko nawawalan ng saysay lahat ng ‘yon dahil sa mababaw na pananaw ng ibang tao… ‘Yun na lang kasi ‘yung achievement ko sa buhay na pakiramdam ko kanina inaalis pa nila sa ‘kin… Pero naisip ko din na, sige okay lang, kasi God sees all my efforts and sacrifices for the kids naman… At someday, itong mga bata na ‘to, alam ko na hindi nila makakalimutan kung pa’no ko naging isang teacher at kaibigan sa kanila…
Gusto kong umiyak kanina… Kasi alam niyo nung pasukan, ni hindi marunong humawak ng lapis karamihan sa mga estudyante ko, walang marunong bumasa sa kanila… After ng flag ceremony araw-araw, inuumpisahan ko na silang turuan… Hindi ako umuupo kahit pwede naman akong maupo hanggang uwian… Sa tanghali, kahit na pagod na pagod na ‘ko, sige pa din… Kahit uwian na, nagpapabasa pa din ako ng mga bata… ‘Yung mga librong hindi dapat ipamigay, ipinamigay ko… Nagpi-print pa ‘ko ng mga pwede nilang basahin sa bahay… Hindi ko ni-limit ‘yung pwede kong gawin at ibigay para sa development nila… Wala namang nakakakita ng lahat…
Hindi ko man pinangarap talaga na maging teacher pero hindi ko binabalewala ang pagiging teacher ko... Ginagawa ko lahat para tulungan ‘yung mga bata…
Simple lang ang buhay ko… At umiikot lang sa mga bata araw-araw…
Nagalit ako kanina kasi wala naman akong pwedeng ipagmalaki sa sarili ko at sa lahat ng tao kundi ‘yung mga bagay na ginagawa ko para sa mga bata… At pakiramdam ko nawawalan ng saysay lahat ng ‘yon dahil sa mababaw na pananaw ng ibang tao… ‘Yun na lang kasi ‘yung achievement ko sa buhay na pakiramdam ko kanina inaalis pa nila sa ‘kin… Pero naisip ko din na, sige okay lang, kasi God sees all my efforts and sacrifices for the kids naman… At someday, itong mga bata na ‘to, alam ko na hindi nila makakalimutan kung pa’no ko naging isang teacher at kaibigan sa kanila…
THANK YOU LORD:)
This isn’t really my dream, but I am here…
This is the source of my strength in my everyday struggle…
The kids are my direction…
No matter how bad I feel each morning I wake up, I get up on my bed, fix myself and do my job to them the whole day…
This is all because I’ve already realized what I need to realize why God put me here…
I am meant for the kids…
ACA FAMILY
When there is a feeling of emptiness, some people come and fill the spaces…
The beauty that you can always depend on...
THE BEAUTY OF FRIENDSHIP:)
HEHBOON SOCIETY
WITH ZAIDO BOYS
In spite of all the heartaches I’ve had in the past, there was something wonderful that is worth remembering, you and me, Chris…
Even just for a while, I know I’ve had you… I was given the chance to love and be loved in return… And even though we ended just like that; I would still keep you here in my heart…
WITH ZAIDO BOYS
In spite of all the heartaches I’ve had in the past, there was something wonderful that is worth remembering, you and me, Chris…
Even just for a while, I know I’ve had you… I was given the chance to love and be loved in return… And even though we ended just like that; I would still keep you here in my heart…
You will always be the most special man for me… 
Icoy and Isay--Chris' cousins in Batangas...
Icoy and Isay--Chris' cousins in Batangas...
Super Sisters Forever
Super Sisters Forever
Super Sisters Forever
Super Sisters Forever
Super Sisters Forever
Super Sisters Forever
Super Sisters Forever
Super Sisters Forever
My brods and Kent:)
At the end of each day, my family is all I have…
Through their perfect imperfections, no one in this world could ever make me feel I belong but only them…
At the end of each day, my family is all I have…
Through their perfect imperfections, no one in this world could ever make me feel I belong but only them…
MY TURN
Ayoko kasing lalong bumigat ang loob ko kaya I confronted our GL regarding the IPITAN ISSUE… Hindi ako matatahimik if I would just shut my mouth with all the negative things she was saying against me… Medyo na-alarma ang mga kasangga kasi they didn’t expect na gagawin ko ‘yon…
Gusto kong umiyak kanina… Kasi alam niyo nung pasukan, ni hindi marunong humawak ng lapis karamihan sa mga estudyante ko, walang marunong bumasa sa kanila… After ng flag ceremony araw-araw, inuumpisahan ko na silang turuan… Hindi ako umuupo kahit pwede naman akong maupo hanggang uwian… Sa tanghali, kahit na pagod na pagod na ‘ko, sige pa din… Kahit uwian na, nagpapabasa pa din ako ng mga bata… ‘Yung mga librong hindi dapat ipamigay, ipinamigay ko… Nagpi-print pa ‘ko ng mga pwede nilang basahin sa bahay… Hindi ko ni-limit ‘yung pwede kong gawin at ibigay para sa development nila… Wala namang nakakakita ng lahat…
Hindi ko man pinangarap talaga na maging teacher pero hindi ko binabalewala ang pagiging teacher ko... Ginagawa ko lahat para tulungan ‘yung mga bata…
Simple lang ang buhay ko… At umiikot lang sa mga bata araw-araw…
Nagalit ako kanina kasi wala naman akong pwedeng ipagmalaki sa sarili ko at sa lahat ng tao kundi ‘yung mga bagay na ginagawa ko para sa mga bata… At pakiramdam ko nawawalan ng saysay lahat ng ‘yon dahil sa mababaw na pananaw ng ibang tao… ‘Yun na lang kasi ‘yung achievement ko sa buhay na pakiramdam ko kanina inaalis pa nila sa ‘kin… Pero naisip ko din na, sige okay lang, kasi God sees all my efforts and sacrifices for the kids naman… At someday, itong mga bata na ‘to, alam ko na hindi nila makakalimutan kung pa’no ko naging isang teacher at kaibigan sa kanila…
Gusto kong umiyak kanina… Kasi alam niyo nung pasukan, ni hindi marunong humawak ng lapis karamihan sa mga estudyante ko, walang marunong bumasa sa kanila… After ng flag ceremony araw-araw, inuumpisahan ko na silang turuan… Hindi ako umuupo kahit pwede naman akong maupo hanggang uwian… Sa tanghali, kahit na pagod na pagod na ‘ko, sige pa din… Kahit uwian na, nagpapabasa pa din ako ng mga bata… ‘Yung mga librong hindi dapat ipamigay, ipinamigay ko… Nagpi-print pa ‘ko ng mga pwede nilang basahin sa bahay… Hindi ko ni-limit ‘yung pwede kong gawin at ibigay para sa development nila… Wala namang nakakakita ng lahat…
Hindi ko man pinangarap talaga na maging teacher pero hindi ko binabalewala ang pagiging teacher ko... Ginagawa ko lahat para tulungan ‘yung mga bata…
Simple lang ang buhay ko… At umiikot lang sa mga bata araw-araw…
Nagalit ako kanina kasi wala naman akong pwedeng ipagmalaki sa sarili ko at sa lahat ng tao kundi ‘yung mga bagay na ginagawa ko para sa mga bata… At pakiramdam ko nawawalan ng saysay lahat ng ‘yon dahil sa mababaw na pananaw ng ibang tao… ‘Yun na lang kasi ‘yung achievement ko sa buhay na pakiramdam ko kanina inaalis pa nila sa ‘kin… Pero naisip ko din na, sige okay lang, kasi God sees all my efforts and sacrifices for the kids naman… At someday, itong mga bata na ‘to, alam ko na hindi nila makakalimutan kung pa’no ko naging isang teacher at kaibigan sa kanila…
THE PAST......... 9 years ago???
oo nga, ibang iba na ko ngayon...
minsan hindi na marunong ngumiti...
pero madalas ngingiti na lang... hehe...
tahimik lang sa isang sulok...
nag-iisip ng kung anu-ano...
matatawa... kahit nag-iisa... (MASAMA NA 'TO)
pero siyempre ako pa din 'to...
'yung simpleng JONA na laging nandiyan...
kaibigan mo, nila, ng madaming tao...
i remember the time u had a fight with your friend, that was really so brave of you and made me realized how tough you are as a girl..but that girl turned into a lady,and becomes much tougher..hope i can be like u..
minsan hindi na marunong ngumiti...
pero madalas ngingiti na lang... hehe...
tahimik lang sa isang sulok...
nag-iisip ng kung anu-ano...
matatawa... kahit nag-iisa... (MASAMA NA 'TO)
pero siyempre ako pa din 'to...
'yung simpleng JONA na laging nandiyan...
kaibigan mo, nila, ng madaming tao...
ONE OF MY TEACHERS IN GOOD SAM SENT ME THIS MESSAGE---
i remember the time u had a fight with your friend, that was really so brave of you and made me realized how tough you are as a girl..but that girl turned into a lady,and becomes much tougher..hope i can be like u..
Subscribe to:
Posts (Atom)