DOWN

Ilang araw na nga akong may sariling mundo na naman.. Nag-iisa.. Nagmumukmok.. Ayokong magsalita.. Ayoko ng kausap.. At ayokong magpaliwanag kung bakit o ano bang nangyayaring kababalaghan sa ‘kin.. Basta sa ngayon, gusto ko lang pasalamatan ‘yung mga tao na naiisip akong silipin sa lungga ko at dalhan ng pagkain.. Kahit pa’no hindi naman ako masyadong naghihinanakit sa mundo.. May mga kaibigan pa din akong maituturing na nag-aalala, nagmamalasakit at nagmamahal sa isang katulad ko.. May mga tao pa ding nagbibigay ng tulong at suporta, kahit na hindi ko naman hinihingi sa kanila.. Ma-swerte pa din talaga ‘ko, sa kabila ng pagiging autistic ko, haha: )