RENDEZVOUS

sakto ang isang pangyayari kaya hindi ako nakapalag nung umaga na pinapunta ni mama ang parents ni jonathan sa bahay... may mali ako alam ko... pero i really can't force myself to jump into marriage because of guilt... hindi pag-aasawa lang ang option ko para may mangyaring matino sa buhay ko...

a week before that disgusting night, sabi ni papa, ayaw mong mag-aral kaya mag-asawa ka na lang... ang pakiramdam ko walang kwenta ang buhay ko para sa kanila kaya nila 'ko pinagtutulakan magpakasal... shit 'di ba?

alam kong nakakahiya ako sa inasal ko, sobra! but i know, i just did the right thing... 'yung ipakita sa kanila na ayoko... nakakahiya na kung nakakahiya kaysa magsisisi lang din ako in the end na hiya lang ang naging basehan ko ng pagpapamilya... lilipas din naman 'yon...

i am not yet ready in all aspects...  sa natanggap kong dalawang sampal kay papa, i admit may impact deep inside...  umiyak ako ng umiyak ng umiyak... kahit na si sir archie hindi ako maicomfort... pero napaisip ako... naisip kong siguro it's about time... time to move out... live alone... be alone... para mag-isang-mag-isa na talaga ako... sanay naman ako mag-isa... walang karamay... walang nakakaunawa... walang nagmamahal... hayyssss... SELF-PITY!!!

sabi ni ate, hindi pwedeng takbo ng takbo... hmppp... hindi ko ugaling ipaglaban ang space ko sa buhay ng iba dahil ayokong maramdaman na hindi naman talaga ako parte ng buhay nila, na isa lang akong saling pusa.... na eventually mawawala din sila at iiwan ako... kaya mainam na din 'to... mainam na hindi ko na lang siya tignan sa future... i know playing safe ako, pero ayoko ng mag-explain... sooooo tired;(

I AM LEGEND

proud pa na kahit kailan talaga panira ako... hahaha=) ipinaglaban ko lang ang sarili ko... hindi ako tumakas, hinarap ko sila... 'yun lang, puro iyak... wala akong kahit sino na nasandalan, lahat ng tao muhi sa 'kin... pero napatunayan kong napakasarap palang maging matapang at maging malaya...

malaki ang nawala sa 'kin pero wala akong pagsisisi... babangon ako at mabubuhay ng masaya after all... sisiw! cheer!

;(

mahina ako ngayon at honestly, durog ang pagkatao.. pero masaya ako sa naging desisyon ko... mas gugustuhin ko na 'to kaysa maging malakas at buo na wala naman akong kapayapaan sa sarili ko...

LETTING GO...

for a long time, i have been trying to consider the relationship instead of burying everything that we had to nothing... i have always left my door open because for me he is a family... for me... yes, it was only me who thought about us on that way... only me to blame...

i should have cried when he chose to close his door to me... i should have breakdown... maybe, i am too tired bridging the differences... too tired believing that i am not alone in all of my battle... 'cause the truth is, he is no longer there for me.. but it's not my lost... i have loved truly and deeply.. and it will always be worth it... i have never regret anything or anyone in my life...

people come and go... people love me, leave me, hate me, hurt me.. but i still live my life in spite of all... i move on... i forgive... i may not forget but when i remember, i remember how i've been happy and how i've been a better and stronger person because of them...

i don't want to say goodbye... i will grow old without you but i will never outgrow you as a part of me... you will always be in my heart... thank you for everything...