sakto ang isang pangyayari kaya hindi ako nakapalag nung umaga na pinapunta ni mama ang parents ni jonathan sa bahay... may mali ako alam ko... pero i really can't force myself to jump into marriage because of guilt... hindi pag-aasawa lang ang option ko para may mangyaring matino sa buhay ko...
a week before that disgusting night, sabi ni papa, ayaw mong mag-aral kaya mag-asawa ka na lang... ang pakiramdam ko walang kwenta ang buhay ko para sa kanila kaya nila 'ko pinagtutulakan magpakasal... shit 'di ba?
alam kong nakakahiya ako sa inasal ko, sobra! but i know, i just did the right thing... 'yung ipakita sa kanila na ayoko... nakakahiya na kung nakakahiya kaysa magsisisi lang din ako in the end na hiya lang ang naging basehan ko ng pagpapamilya... lilipas din naman 'yon...
i am not yet ready in all aspects... sa natanggap kong dalawang sampal kay papa, i admit may impact deep inside... umiyak ako ng umiyak ng umiyak... kahit na si sir archie hindi ako maicomfort... pero napaisip ako... naisip kong siguro it's about time... time to move out... live alone... be alone... para mag-isang-mag-isa na talaga ako... sanay naman ako mag-isa... walang karamay... walang nakakaunawa... walang nagmamahal... hayyssss... SELF-PITY!!!
sabi ni ate, hindi pwedeng takbo ng takbo... hmppp... hindi ko ugaling ipaglaban ang space ko sa buhay ng iba dahil ayokong maramdaman na hindi naman talaga ako parte ng buhay nila, na isa lang akong saling pusa.... na eventually mawawala din sila at iiwan ako... kaya mainam na din 'to... mainam na hindi ko na lang siya tignan sa future... i know playing safe ako, pero ayoko ng mag-explain... sooooo tired;(
No comments:
Post a Comment