???

Kanina ko lang mas nakita kung ga’no kalaki ang mundo, kung ga’no kadaming klase ng tao ang meron dito.. At ako, isa lang ako dun sa mga simple, ordinaryo at may napakamaliit na puwang..
Naisip ko din ang mga salitang PAANO, HINDI KO ALAM at HINDI KO NA ALAM..
Paano nga ba luluwang ang puwang ko dito sa mundo kung lagi na lang akong bigo? Hindi ko alam kung may pag-asa pa kong makaahon.. Hindi ko na alam kung paano pa ako lalaban..
Pero kahit naman ganito lang ako, nagawa ko namang maging makabuluhan ‘yung buhay ko.. Hindi man sapat ‘yung mga ala-ala at markang iiwan ko pero tama na sigurong pinilit kong gawin ang makakaya ko sa mga paraan na alam ko.. Hindi naman kasi madaling maglayag ng walang pupuntahan.. Hindi masarap tumakbo ng walang patutunguhan..

CHAT

Sabi daw ni sir soro, wag niya kong pababayaan.. Sabi ko pinabayaan niya na ko.. Sabi niya kung nandito lang daw siya babantayan niya ko.. Tinanong ko kung bakit, sabi niya BECAUSE I CARE..

Ayoko ng maramdaman yang CARE CARE na yan.. Hindi naman niya kailangang magpretend o guilty lang siya for neglecting me.. O tama si Ivy noon, yes, he cares.. but he cares about himself more..

If I would risk my heart again, I want certainty.. Ayoko ng nangangapa ako sa kung ano ba talaga ang stand ko sa buhay ng ibang tao.. Ayoko na ng lokohan.. Ayoko ng makipaggaguhan.. Ayoko ng masaktan..

KAYA?

kasi nung nag-usap kami non, sabi nga niya na hindi na magwowork.. kaya kahit masakit sa kin, pinipilit ko na lang isipin na tama siya.. kaya tama na..

kahit na magkita man kami pag nandito na siya, magkikita kami bilang dating magkaklase.. dating magkakilala.. dating magkaibigan.. yun lang..

2 years from now, or 5, hindi na ko ganito.. matututunan ko ding tanggapin ang lahat.. tatawanan ko na lang lahat ng kagaguhang to sa kanya..

masaya naman ako.. pero alam niyo at ayokong magpakaplastik, iba pa din siyempre kapag may lovelife ka.. madaming lalaki sa mundo.. alam ko yun.. pero ayoko sa kanila..

iba yung pakiramdam kapag si chris ang nakikita ko, kapag siya ang kausap ko, kapag inaakap niya ko.. iba yung feeling kapag magkatabi kaming natutulog.. iba yung happiness.. mahirap bang intindihin yon?

FAVORITISM?

Nung nag-aaral ako, alam ko na madaming estudyante at may ilang teachers din na ayaw sa kin o galit sa kin lalo na nung third year high school ako.. No doubt—Joven’s apple of the eye lang naman ako.. Pagagalitan niya lahat ng mga kaklase ko, pero ako, kahit na may mga kalokohan akong pinaggagagawa, uutuin niya pa ko.. Ipinagtatanggol niya ko sa pananakit ng ibang tao.. Pinoprotektahan sa mga pangit na katotohanan ng mundo..
Lumaki ako na nag-iisa.. Ang paniniwala ko, ako lang ang nasa mundo ko, wala akong kakampi.. Pero ipinaramdam niya sa kin non na hindi naman talaga ganon..
Isinasali niya nga ako sa mga contests noon.. Kahit nagpoprotesta yung mga kaklase ko na wag ako.. Naniwala siya sa kin.. Siya nga yung unang taong naging proud sa kin kahit na sabit lang ako sa mga nanalo.. Madami din akong contests na tinakasan non, pero kahit hindi ako nakasali, ako pa din ang panalo para sa kanya, ako pa din ang pinakamaganda sa paniniwala niya..
Ang sarap ng feeling na alam mo na may isang tao na kahit ano ka pa, tanggap ka.. Kahit anong mali mo, mahal ka.. Kahit ireject ka ng buong mundo, nandiyan pa din siya.. At kahit nagbago na ko ngayon sa lahat ng aspeto, hindi pa din nagbabago na ako pa din ang pinakaespesyal sa kanya sa lahat..
Alam niyo masaya na ko sa konting pagmamahal na ibinibigay sa kin ng ibang tao.. Nararamdaman ko na importante din naman ako.. Yun lang..

CONFUSE

Why he is making me feel na importante pa din ako sa kanya? Bakit ipinapakita niya sa kin na excited na siyang makauwi? Bakit niya sinasabi sa kin yung mga plano niya? Bakit gusto niya pa din akong makita? Kami pa din para sa kanya? O umaasa na naman ako sa wala?

Nagulo na naman ang papatahimik kong mundo kanina nung kausap ko siya.. Good news daw, may visa na yung mommy niya, anytime this month pwede ng magpabook.. Makakauwi na daw siya.. Madaming plano.. Gusto niyang bumili ng farm.. Sabi ko mahal yon.. milyon.. Akala ko daw ba di niya kayang bumili at wala siyang pera.. hehe.. OO.. Hihingin daw niya yung lupa ng mommy niya tapos ibebenta.. tapos ibebenta niya yung kotse niya, nacompute na daw niya.. HMpppp.. Tapos siyempre yung mga manok niya ang main event ng usapan.. napakadami na daw..

Mula nung nagkalabuan kami, kanina na lang ulit kami nag-usap.. At dahil yon kay sir soro.. Dapat ba magpasalamat ako sa kanya? May message nga siya kay Chris, pero hindi ko mabuksan.. Ayoko.. Bahala na silang mag-usap..

For now, maghihintay na lang ako ng bukas.. Bukas mababasa ko din yung message na yon pag nabasa na ni Chris.. haha..

GOODNIGHT:)

BAGONG BUHAY...

Gumuho naman talaga ‘yung mundo ko… Dahil hinayaan ko… Pinanghinaan ako ng loob… Nawalan ako ng mga kakampi… Ako mismo ang naglayo sa sarili ko sa mundo…

--Nagkagalit-galit kami ng mga tropa ko sa Park… nung una bihira na lang akong pumupunta hanggang sa isang umaga hindi na talaga ako gumising ng maaga para pumunta don… Kasi may mga mali akong nagawa na nakasakit sa damdamin nila… Kasi may mga tama akong ginawa na hindi naman nila matanggap na mas makakabuti sa kanila… Hindi ko na idedetalye basta alam na ni lord lahat… Napaka-komplikado kasi ng mundo madalas… Mula non, bahay-eskwelahan na lang ang naging mundo ko… Isinubsob ko ‘yung sarili ko sa trabaho… Pero alam niyo ba namimiss ko na ‘yung mga umaga na nakaupo kami sa gilid ng kalye, kumakain ng pandesal at umiinom ng softdrinks… nagtatawanan… masayang-masaya… ‘yung mga lugar na pinupuntahan namin para mag-jogging o long-run… ‘yung aerodancing… ‘yung mga gabi na umiinom kami… ‘yung mga joyride… mga adventures… ‘yung mga pagkakataon na nandiyan sila… na alam ko na may mga kasangga ko sa bawat paglaban ko sa pag-abot ng mga pangarap ko… Namimiss ko na ‘yung mga kaibigan ko…

--nung hindi ko na nakita si Regie sa ACA… unti-unting naubos ‘yung pag-asa ko, ‘yung buhay ko, ‘yung mga pangarap ko… wala naman akong magawa para mahanap siya… naawa na lang ako sa sarili ko kasi paubos na ng paubos ‘yung mga kaibigan ko… unti-unti akong nawawalan ng lakas para lumaban at maging masaya…

--nagalit sa ‘kin si Sir Archie kasi ako ‘yung dahilan kung bakit nalaman ni Ate Febean na may babae siya sa Zamboanga… Nalaman ng asawa niya ‘yung mga kalokohan na pinaggagawa niya… Mali ba? Bestfriend niya ko… Dapat ba hinayaan ko na lang siya? Pero ginawa ko lang naman ang alam kong tama para maitama ang mga maling ginagawa niya sa pamilya niya, sa ibang tao at sa sarili niya…
Mula non, hindi na kami nag-usap… Miss na miss ko na nga siya… namimiss ko na ‘yung bestfriend ko…

--nung umalis si Mam Lisa sa ACA… nilipat ng ibang school… alam niyo ba feeling ko non nawalan ako ng kakampi… nagpagupit nga ako ng buhok non… kasi hindi ko maiexpress kung gano kabigat yung nararamdaman ko… hindi ako makaiyak non… dahil kasabay non yung pagkakalabuan namin ni Chris…

--na-iinsecure naman talaga ko… hindi ako confident sa pagmamahal niya sa kin… kaya mas pinili ko na lang na hayaan na lang siya kahit na mahal na mahal ko siya… Sabi ko sa kanya, kung kami talaga kami talaga… Akala ko kaya ko pero hindi ko pala kaya… Tama naman siya… Hindi ako naniwala na may kapupuntahan kaming dalawa… Kasalanan ko kung bakit nawala siya sa kin… Choice ko yun… Nung huli kaming mag-usap, tinanong ko siya kung mahal niya pa din ako, sabi niya kahit sabihin niya na oo, wala ng magbabago… Mula non, araw-araw ko na lang iniiyakan lahat… Ayoko na ngang lumabas ng bahay pero kailangan ko pa din namang mabuhay di ba? Hanggang sa mapagod na din ako sa kakaiyak at kahihintay sa wala… Hindi ko na inisip na babalik pa siya… Dahil alam kong hindi na siya babalik talaga…

--nung sinoli ni PO1 Aguilar ‘yung papers ko… kasi walang quota ang Cabanatuan… pakiramdam ko non wala ng direksiyon ang buhay ko… wala na lahat… wala na talaga kong pag-asa… umiyak na lang ako ng umiyak… ang hirap-hirap kasing patuloy na maniwalang kaya ko pa… hindi ko na kaya… na-blangko na yung isip ko sa mga bagay na pwede ko pang gawin…

Akala ko talaga kahapon mamamatay na ko… Naisip ko kung may malulungkot kaya kapag wala na ‘ko? Maiisip pa kaya nila ko? May iiyak kaya? Si Ivy kaya iiyak? Si Sir Soro? Si Mama? Si Papa? Nakakaiyak ngang isipin na hindi… na okay lang… hindi naman ako kawalan sa mundo… isa nga lang ako sa mga nagpapabigat sa mundo… kaya dapat lang akong ibawas…

*Kailangan ko pa palang ma-ospital para maisip ko na buhay pa pala ko…
BUHAY PA AKO: )
BUHAY BUHAY BUHAY BUHAY
PA PA PA PA
AKO AKO AKO AKO
…………………………………………………………
At hindi naman ako ganon kabigat talaga at mas mabigat pa din ang mundo sa kin… hahaha… kapag naka-recover na ko… babalik na ‘kong park… nandun pa din naman ang mga kaibigan ko… at hinihintay lang nila ko na magbalik…
Para sa mga taong hindi ko na maibabalik, salamat… SALAMAT NG MARAMI… Sa lahat-lahat…
Hindi man ako kasing-lakas ng dapat sa ngayon, pero pipilitin kong harapin ‘yung buhay ko, saan man ako patungo… Hindi ko man masasabi na masayang-masaya ‘ko pero ano man ang nandiyan, makukontento na muna ko… Kailangan ko pa din namang magpagaling physically and emotionally…

Castañeda

For three years na pabalik-balik ako ng PPSC, ni minsan hindi ko inisip na sumuko kahit na alam ko na wala na kong laban… Palagi akong umuuwing bigo.. Pero patuloy pa din akong naniniwala na may pag-asa pa ko… Dahil yung mga pagkakataon na nandun ako, yun yung mga sandaling may kabuluhan yung mga pagsisikap ko… Don ko nararamdaman yung sarili ko… Nasasabi ko sa sarili kong ITO AKO…
OO, siyempre, kasama na dun yung gusto kong maging masaya si papa… Gusto kong maging top honor din… Gusto ko sa speech ko I will make them the proudest parents in the world… Wala namang masamang mangarap… ‘Yun na nga lang ang libre sa mundo sa ngayon… Kaya kahit alam ko na hindi madali, gumagawa pa din ako ng paraan…
Hanggang sa nitong huli nga… Pakiramdam ko gumuho yung mundo ko… Umiyak na lang ako ng umiyak… Kahit paulit-ulit na ganun yung nangyayari, ganun pa din yung pakiramdam… Ganun pa din kasakit…
Salamat sa mga taong naaabot ng pang-unawa nila kung ano man yung gusto ko at kaya kong gawin… Salamat sa paniniwala niyo na magagawa ko ding magtagumpay sa kung ano ba talaga ang gusto ko para sa sarili ko… Hindi pa din ako susuko… Bata pa ko… Madami pang pagkakataon… Mahaba pa ang panahon…

TIRED

hindi dahil sa buong araw o nilubugan na ko ng araw na nakaupo sa paggawa ng promotions ng mga co teachers ko... KASI, naalala ko lang na ito 'yung date na umalis ako non...

Sa mga oras na to nasa ALPS na ko, papasakay ng bus papuntang Lipa...

ito nga yung pinaka-brave na date sa buhay ko... ito yung pinakamasaya... ito yung iba sa lahat...

pero gang dun na lang yon... sabi ko naman sa sarili ko non, pagkagaling ko dun, magsisimula ako ulit, kahit hindi ko alam kung pano...

nagmessage nga siya sa kin, nangungumusta... hindi ko na sinagot... ano sasabihen ko? OKAY LANG AKO... yun na lang lagi...

mahirap kalimutan na lang yung taong mahal na mahal mo... hindi ko kaya... pero higit sa lahat, hindi ko na din kayang umasa...

sana wala na ko dito sa cabanatuan kapag umuwi siya... kasi ayoko ng magkita pa kami... lalo ko lang sasaktan yung sarili ko..

pero malabo yon... bahala na si batman..

TIRED

hindi dahil sa buong araw o nilubugan na ko ng araw na nakaupo sa paggawa ng promotions ng mga co teachers ko... KASI, naalala ko lang na ito 'yung date na umalis ako non...

Sa mga oras na to nasa ALPS na ko, papasakay ng bus papuntang Lipa...

ito nga yung pinaka-brave na date sa buhay ko... ito yung pinakamasaya... ito yung iba sa lahat...

pero gang dun na lang yon... sabi ko naman sa sarili ko non, pagkagaling ko dun, magsisimula ako ulit, kahit hindi ko alam kung pano...

nagmessage nga siya sa kin, nangungumusta... hindi ko na sinagot... ano sasabihen ko? OKAY LANG AKO... yun na lang lagi...

mahirap kalimutan na lang yung taong mahal na mahal mo... hindi ko kaya... pero higit sa lahat, hindi ko na din kayang umasa...

sana wala na ko dito sa cabanatuan kapag umuwi siya... kasi ayoko ng magkita pa kami... lalo ko lang sasaktan yung sarili ko..

pero malabo yon... bahala na si batman...

bad and good day...

nag-wild lang naman kasi si MTP...
para magmalaki lalo, trineat niya sa circles lahat ng matatag na naiwan haha... super immature...

kanina na-appreciate na ni P-10 yung message ko hehe...

madami naman akong accomplishments today... 10pm na nga akong nakauwi...

nakaka-badtrip lang ang joke or threat ni dragonna kanina... hmp... just want to help... try niya kayang gumulong baka sakaling umigsi yung sungay niya...

astig to, di niya kayang yanigin... haha...

nalibang ako talaga... tapos na lahat ng trabaho ko... trabaho na lang ng ibang kasama yung ginagawa ko...

sa crossing na kami nagdinner kanina ni mamlisa... nakakarelax talagang umupo don... wala lang...

bad and good day...

nag-wild lang naman kasi si MTP...
para magmalaki lalo, trineat niya sa circles lahat ng matatag na naiwan haha... super immature...

kanina na-appreciate na ni P-10 yung message ko hehe...

madami naman akong accomplishments today... 10pm na nga akong nakauwi...

nakaka-badtrip lang ang joke or threat ni dragonna kanina... hmp... just want to help... try niya kayang gumulong baka sakaling umigsi yung sungay niya...

astig to, di niya kayang yanigin... haha...

nalibang ako talaga... tapos na lahat ng trabaho ko... trabaho na lang ng ibang kasama yung ginagawa ko...

sa crossing na kami nagdinner kanina ni mamlisa... nakakarelax talagang umupo don... wala lang...